Why?

     Jest? Oby nie przyszedł. A może jednak? Nie obraziłabym się. Niech przyjdzie i spróbuje mnie przekonać abym z nim poszła. Ja po długiej namowie się zgodzę. W końcu jestem z nim przyjaciółką od dwóch lat, po tym jak przeprosił nas wszystkich. Teraz jesteśmy pełnoprawnie przyjaciółmi i nie musimy przed nikim udawać, że tak nie jest. Nie muszę go omijać szerokim łukiem, co mi pasuje. Polubiłam go i chyba nawet zaczęłam się w nim zakochiwać. To niemożliwe, ale sam mi powiedział, że kiedyś tak się stanie, a ja go wtedy wyśmiałam, co zignorował. O Boże! Ktoś puka do drzwi. To on!

~*~

     Zgodziłam się i do dzisiejszego dnia tego nie żałuję. Spotykamy się codziennie. Nikt nam nie mówi, co mamy robić i czy powinniśmy się ze sobą widywać tak często. Teraz mogę bez problemu przyznać, że jestem w nim stu-procentowo zakochana. Uprzedzano mnie przed tym, ale ja lubię się wszystkim przeciwstawiać. Taka moja natura jako wampira i blondynki. Ha! I oczywiście jako przyjaciółki Klaus'a. Dziwnie to brzmi, bo chciałabym stworzyć coś trwalszego. Nie mam pojęcia dlaczego. Ale kto mi tego zabroni? Najwyżej moja duma i pamięć. Tak... nadal pamiętam, że próbował zabić moich przyjaciół. Nie zapominam szybko i on o tym doskonale wie. 

 ~*~

     Nie! Dlaczego on to robi? Proszę... Ja cię kocham, Klaus! Przyznaje, ja Caroline Forbes zakochałam się w tobie, Klaus! Nick? Słuchasz mnie? Proszę... nie odchodź... Błagam! Zrobię wszystko, ale zostań. Nie  opuszczaj mnie! Nie przeżyję bez ciebie! Dlaczego mi to robisz? Proszę...

~*~ 

     Długo płakałam. Nie pamiętam ile. Wszyscy przychodzili do mnie i pocieszali, a ja ich wyrzucałam za drzwi. Nie mam ochoty na nich patrzeć. Wiedzieli, że ma odejść! Dlaczego mi to zrobili? Po co się potem do tego przyznali? Nienawidzę ich! Kłamcy! Podli kłamcy... Kolejne łzy spływają mi po policzkach, ale po co dalej mam się męczyć? 

~*~ 

     Stoję koło niego na moim pogrzebie. Mama mnie znalazła jak jeszcze żyłam, ale nie zdążyła mnie uratować. Teraz widzę, że on odszedł na chwilę, bo groziło nam niebezpieczeństwo. Nie mógł mi powiedzieć, dlaczego odszedł, ale teraz nad moim grobem to mówi. Jest załamany, a ja razem z nim. Pamiętam jak wpadł do Salvatorów i krzyczał, że to nie może być prawda. Też tak uważałam, kiedy odchodził ode mnie, ale teraz to jest prawda. Nic nie może mnie wskrzesić. Bonnie już próbowała, ale jej nie wyszło.

- Dlaczego? 

- Bo takie było nasze przeznaczenie, Klaus - powiedziałam i położyłam mu dłoń na ramieniu. Zadawał to samo pytanie, które ja zadawałam kiedy odchodził. Teraz się to na nim odegrało.

- Kocham cię, Caroline - załkał i schował twarz w dłonie. usiadłam koło niego na ławeczce na cmentarzu. 

- Ja ciebie też.

Wiem.... Ale miałam natchnienie na smutną miniaturkę. Bardzo mi się ją trudno pisało, ale musiałam. Liczę na szczere komentarze.